jueves, 15 de febrero de 2024

Galegos pela historia. Reimundo de Borgonha.

 

 

 

 

 undefined 

 imaxe de Reimundo no Tombo da Catedral de Compostela. 

 

 
O CONDE REIMUNDO, ainda que NON foi rei, o noso querido Don Anselmo engadeo na lista pola sua relevancia histórica. Gobernou os territorios da “Galiza Compostelá” dende o 1.090 ata o 1.107. Coñecido co alcume de Reimundo de Borgoña, a sua chegada a Corte foi posibel grazas as boas relacions de Afonso VI con abade Hugo de Clunny (Francia) e de que Reimundo era sobriño de él (e polo tanto emparentado tamén coa raiña Constança), e a haber respondido este e o seu primo Enrique a chamada militar do rei. Moitos nobres galegos opuséronse a crecente influenza dos que chegaban de Clunny (tamén do clero), e dirixidos polo conde Rodrigo Ovéquiz e o bispo compostelán Diego Páez, conspiraron pra coroar rei a Guillermo o Conquistador, rei normando de Inglaterra, que unha vez morto este, o plan derrumbóuse. (Os nobres Ovéquiz foron desterrados e Diego Páez foi preso, humillado e torturado e acusado de traizón, sendo xulgado no Concilio de Husillos no 1.088, librándose grazas a intervención do Papa Urbano II, que declarou nulo o xuizo. Porén, 2 anos despois, Diego Páez e despoxado da sua categoria de bispo no Concilio de León de 1.090. Acabaria os seus dias exiliado en Aragón, onde morreu). A morte do "rei preso" Garcia II no ano 1.090, supuso “ un estorbo menos” e fai decidir o rei Afonso VI entregar o goberno de Galicia con Portugal a sua filla Urraca, casada con Reimundo de Borgoña, co título de condes. Pra apracar as ansias de poder dos nobres portugueses, Afonso VI crea despois no 1.095 o Condado de Portugal pra a sua filla Tereixa e o seu marido Enrique, primo de Reimundo, e no que o condado portugués recoñecia a soberania do galego, e este a sua vez a superior do reino galaico-leonés, nunha excelente mostra de como funcionaba o poder feudal. O Conde Reimundo súpose apoiar ben en Diego Xelmirez, o que nomeou primeiramente administrador da diócese compostelán no 1.094, e mais tarde influeu e apoiouno pra que o nomearan bispo no 1.100. O inmenso poder que chegou a acadar Xelmirez co paso do tempo, e sobradamente coñecido, chegando incluso a acuñar moeda, algo insólito naquelos tempos. O nacemento do infante Sancho, fillo de Afonso VI e da moura Zaida, tira por terra os plans de Reimundo de herdar a Coroa como marido da sucesora ao trono, Urraca; e acada un “Pacto Sucesorio” co seu primo Enrique de Chalón (ou de Lorena) casado con Tereixa, filla do rei Afonso e irmán de Urraca.
O conde Reimundo de Borgoña morre no outono de 1.107, bastante antes de que o fixera seu sogro, o rei Afonso VI, no 1.109. Dous anos antes de morrer, naceu o fillo varón de Reimundo e de Urraca, Afonso Reimundez, que sería o futuro rei e emperador Afonso VII, pois o fillo do rei Afonso VI, Sancho, seria morto na batalla de Uclés (Cuenca) no 1.108. Como vemos, un autentico “xogo de tronos” na nosa terra...
URRACA (1.109- 1.110... 1.125) as mortes do seu home Reimundo no 1.107, do seu irmanastro Sancho no 1.108 e do pai e rei Afonso VI no 1.109, foron as consecuencias polas que Urraca acadou o trono naqueles tempos, e que logo o seu fillo Afonso Reimundez, coñecido como Afonso VII, lle quitou. Malia que antes da sua morte, o rei Afonso VI deixara escrito que si Urraca casaba de novo perderia o trono e pasaria o seu neto Afonso Reimundo, este aconsellou o casamento dela co rei de Aragón, Afonso I o Batallador. E coroada raiña en Toledo no 1.109 e no outubro dese mismo ano casa con Afonso o Batallador, nun delicado momento en que os almorávides estaban atacando Extremadura e nun perigo inminente dos musulmans cercaren Toledo, como así foi posteriormente. Nese mesmo ano, Urraca e Afonso o Batallador, acordan a “Carta de Arras”, na cual se repartian o poder, os territorios e as condicions en caso de fillos ou divorcio. Neste documento, o fillo de Urraca e de o Conde Reimundo, Afonso Reimundez, quedaba fora do acordo matrimonial, pero xa o rei Afonso VI deixara mandado que o seu neto herdaria a Galiza Occidental no caso de que Urraca casara novamente, coma era este o caso. Esta voda non gustou nada a nobreza galega, e o Conde de Traba, Pedro Froilaz, aio do infante (protector, instructor e tutor) e o bispo Xelmirez, coroan na Catedral de Santiago en setembro do 1.111, rei de Galicia a Afonso Reimundez, nomeado Afonso VII. Urraca veuse forzada a aceptar, e ainda que constaba nos documentos como raiña coma él, a relidade e que perdeu a soberania de facto sobre os territorios de Galicia e Portugal. Hai revoltas por todo o reino e asaltanse varias fortalezas. Afonso o Batallador ataca Lugo e no Castelo de Monte Roso, vence os partidarios de Afonso VII. No castelo de Ribadavia, foron apresados Pedro Froilaz, Xelmirez e Afonso VII grazas a traizón do nobre Arias Perez. Afonso VII e levado preso o castelo de Pena Corneira, en Ourense, sendo ceivado pouco despois por orde da sua nai Urraca, que nun golpe de timón, rompe toda relación co seu marido aragonés, entrando en disputa e guerra con él e defendendo os dereitos dos galegos, que veñen sendo os do seu fillo. Debido a que o rei aragonés Afonso o Batallador tiña o dominio das terras leonesas e casteláns, a raiña Urraca convoca Cortes en Santiago na Pascua do 1.112, pra consultar e recibir o apoio de toda a nobreza galega (laicos e eclesiásticos) pra facer unha guerra aberta contra o aragonés, na que todos aportan bens económicos e materias pra tal empresa. Despois de unha serie de batallas, Afonso o Batallador repudia oficialmente a Urraca no Concilio de León de 1.114, facendo caso da petición de anulación do matrimonio do Papa, por razons de consaeguinidade. Este feito repón legalmente a Urraca como raiña de Castela, pero ainda así, o Conde de Traba e o bispo Xelmirez atacan algunhas terras e cidades pra confirmar a autoridade. Finalmente, seria o Papa Pascual II o que obrigará a entregar as vilas e cidades leonesas e casteláns a os lexítimos gobernantes da raiña. Resoltos os problemas co seu ex-marido, empezanlle a Urraca os do seu fillo Afonso VII, que levou a enfrontalos a ambos militarmente, recibindo Afonso o apoio do Conde de Traba e de Xelmirez. Cando Urraca foi cercada polas tropas do fillo Afonso (aliado coa sua tia Tereixa de Portugal) no castelo de Vila Sobroso, en Ponteareas, consegue fuxir do cerco e envia as tropas pra asediar Santiago, pra forzar o Conde de Traba e a Xelmirez a negociar con ela. E foi así como no 1.116 en Sahagún, se reuniron bispos e nobres de todos os territorios de Gallaecia, pra reestructurar e organizar a Coroa e os intereses da raiña Urraca e o seu fillo rei Afonso VII, que serian confirmados, plasmados e asinados no Pacto de Tambre no 1.117 ( e que mais tarde, a partires do 1.118, facilitarian que Afonso VII fose coroado rei tamén en Toledo). Estes acercamentos e entendimentos entre os reis e os seus leais, que levou tempo facelos, non sempre foron entendidos nin acetados polo pobo. Famosa é a insurreción do pobo do 1.116 ou 1.117, na que a raiña Urraca e o bispo Xelmirez foron rodeados e atacados na Catedral de Santiago, na que incluso se incendiou a torre na que estaban. Xelmirez logrou fuxir disfrazado, pero a raiña Urraca foi apaleada, humillada e arrastrada espida pola que hoxe e coñecida como Rua da Raiña. Tivo autoridade e dominio sobre os territorios de León e Castela, pero con moitos problemas, polas intermitentes relacions co aragonés Afonso o Batallador.
Nos últimos anos da sua vida, Urraca mantivo unha relación amorosa co conde castelán Pedro González de Lara. En 1.125, quedou gravemente enferma do parto do terceiro fillo de ambos, e no mes de marzo do 1.126, aos 45 anos de idade, morre na vila de Saldana, en Palencia, unha muller que foi unha das mais importantes e valentes raiñas que nunca foron vistas.
A partires de ese momento, Afonso VII, reinou só, malia que tivo fortes opositores.
Seguiremos outro dia...

primeiro Parlamento no pazo de Xelmírez, 19 de diciembre de 1981

 Tras ser la sede provisional del Parlamento de Galicia —desde su constitución el 19 de diciembre de 19811​ hasta que se trasladó al pazo de Fonseca, en verano de 1982Imagen

Imagen                                                      

Ley 8/1985, de 13 de agosto, de elecciones al Parlamento de Galicia.

Publicado en:
«DOG» núm. 156, de 16/08/1985, «BOE» núm. 248, de 16/10/1985.
Entrada en vigor:
17/08/1985
Departamento:
Comunidad Autónoma de Galicia
Referencia:
BOE-A-1985-21380
Permalink ELI:
https://www.boe.es/eli/es-ga/l/1985/08/13/8/con

  Imagen