lunes, 2 de noviembre de 2015

Queridos LIBROS ( de papel)

Queridos libros:



    Me dirijo a vosotros,a los de siempre, a los de papel, a los de la librería, de la biblioteca,de llevar y traer, los del trastero de casa. A vosotros me dirijo A vosotros  y sin despreciar a  vuestros primos, cuñados y sobrinos, quiero hablar con vosotros. 

    Vuestros primos, cuñados y sobrinos, me estoy refiriendo  a los que llamamos  como BOOKS, o ya  como ebooks etc. , o los que podemos guardar en  los múltiples formatos electrónicos de hoy. Ciertamente ellos no necesitan que hable con ellos, porque  no son conscientes, no tienen vuestra formación y personalidad ni sienten ni viven como vosotros. Ellos son nuevas criaturas creadas por otras metamorfosis que no tuvieron la evolución Darwiniana ni son Gutenbergienses y que crean una relación conmigo muy diferente a la vuestra. 

    Quiero hablar con vosotros para pediros disculpas, para ver como estáis, y no lo hago en este día de difuntos porque piense yo o presuntamente penséis vosotros que es una forma de referirme a cosas que están muy próximas a morir. No me interpretéis mal, es circunstancial y ocasional el momento, no ha sido elegido. 

      Pediros disculpas porque os tengo un poco olvidados . Nuestra relación siempre fue de amor y  respeto mutuo, sólo puedo hablar bien de vosotros y creo que yo os he correspondido en lo que he podido. He recibido mucho de vosotros: grandes momentos, muchas intimidades, y lo más importante muchas enseñanzas como es obvio.
 
       Nuestra relación ha sido siempre especial. Os he visitado muchas veces en las librerías, os he saludado, os he admirado y deseado, os he tocado, he mirado muchas veces el precio que el librero os ponía y ya  os  dejaba casi siempre otra vez en el sitio. Ha sido más una vida de deseos más  que de relaciones firmes.  En un pasado que  entre nosotros solo había los periódicos como rivales para  informarse, leer y formarse, a muchos de vosotros os he traído para casa, a muchos la mayoría os leía, a muchos os tenía en lugares preferentes y muchos estáis pero sabiendo que estáis en el trastero. Sabéis, como  ya os dije muchas veces, que  no tengo espacio en casa para tener  muchos libros y que para teneros en cajas decidí un día  que vinieseis a casa los menos posibles. Eso no quería decir que yo no os siguiese visitando  en las librerías, en los mercados de ocasión, en los centros comerciales y sobre todo enterándome por la tele, la prensa,  e internet de   algunos de los que ibais naciendo y apareciendo y aveces iba a saludaros para ver como os habían presentado y os tocaba, y os deseaba, y os olía, y os ojeaba y  al final os despedía. Pero ya sabíais que no os iba a llevar conmigo. Pese a todo de vez en cuando algunos habéis venido conmigo y estáis conmigo, aunque  muy pocos. Aunque debo decir que he seguido con la costumbre de  presentaros nuevas amistades y os he  mandado como regalo sobre todo navideño para otras casas. En fin aún me puedo disculpar un poco. 

     No obstante y también lo sabéis no os, he dejado de leer, pues como bien sabéis voy a visitaros más a la biblioteca pública que a las librerías. La biblioteca es nuestro verdadero lugar de encuentro. Es vuestro santuario real.  Allí  donde estaís casi todos y que sois multitud es una delicia veros, todos juntos y cada uno con  su cercanos.Allí os busco, os traigo conmigo y os enseño la ciudad.Os  os dejo un tiempo en casa y la mayoría de vosotros pasáis horas conmigo y estamos un mes hablándonos. Digo algunos, porque en mi voracidad a veces abuso y os traigo a varios con la idea de estar con todos y al final os tengo que dejar a medias o me sancionan los de la biblioteca por no  devolveros a tiempo.Pero pocos se podrán quejar de que si los lleve sin terminar los vuelvo a buscar para  que no se sientan  tan tristes como aveces me dicen.  Es un defecto, este de querer abarcar más de lo posible,  que no corregiré como bien sabéis, igual que  tampoco creo que  al viajar os lleve  de un lado para otro aveces cuando se que quedabais más tranquilos en casa porque total al final  os voy a olvidar sin  poder dedicaros el tiempo que merecéis. Son cosas normales en cualquier relación. La Biblioteca, vuestro lugar,  es mi salvación en nuestra relación. Cuando termino  de leeros y os tengo que devolver  casi siempre hago un pequeño resumen de cada uno en  el archivo de mi ordenador para acordarme de vosotros y  por si me pudierais hacer falta daros una llamada. 

    Como bien sabéis, como no lo vais a saber si algunos os ponen esquelas todos los días, hoy tenemos mucho para leer y necesitamos mucho tiempo para  todo lo que se escribe en el magnífico mundo de internet. Y como somos curiosos pues  leemos en una pantalla, en poco tiempo muchas cosas , muy interesantes y muy diversas, que nos parecen  sentir que tenemos todo delante  en nuestra  propia casa. Pese a todo yo os hecho de menos. Ahora no solo podemos leer cualquier cosa, blogs de todo clase de materia, periódicos, información de todo tipo , o sea todo, que también os podemos leer a vosotros.  y por encima está todo en un  parato y vosotros colgados en una nuebe que apareceis cuando llamamos, y es todo demasido fácil. Incluso también no está de moda llevaros por ahí, mola más leeros en un  aparato de los que os dije, o estar en el ordenador leyendo cositas muy cortas y rápidas que nos dan la sensación de que sabemos muchas cosas en poco tiempo, y que somos los más guays. 
 


       
     Todo lo que os dije , es soportable, pero en lo que respecta a ciertas cosas sagradas de la lectura como las novelas, los ensayos, los libros de historia, la  literatura en general, ahí os hecho mucho de menos. El no teneros para algo así  ya me parece un poco una desgracia y es ahí  donde me duele más y donde más siento  la falta de vuestra presencia. 

       Tengo que deciros, una vez más,  que os hecho de menos y vamos a tratar de encontrarnos un poco más. El contacto con vosotros me da otra dimensión de la lectura, me exige un silencio y una concentración, me canso menos al leer con vosotros. Y lo más importante es que aprendo más con vosotros. El paso de la página la memoria fotográfica que queda retenida, la lectura sosegada etc. el ordenador es como una histeria, os estoy leyendo y viendo varias cosas a la vez y  es todo tan rápido que , se va en seguida. Sois fundamentales vosotros libros de papel. A veces siento que aprendo que reflexiono de verdad sólo con vosotros y ya puedo ver las obras de Pessoa en un Pdf, o  el último premio literario que no siento las ganas de leer y de sentir más  que con vosotros. 
      Vuestra familia  virtual está muy bien, sin duda para algunas materias  o como obreros auxiliares vuestros. Hay cosas maravillosa como las enciclopedias, los libros jurídicos etc. los videos de youtube sobre cualqueir obra o tema, en fin creo que sois concientes de que vosotros tenías el monopolico de la sabiduría y claro algunas cosas tienen que cambiar,no obstante yo  quiero referirme a vosotros sobre todo al libro de placer cultural de estar de estudiar de tener, o sea los de siempre, los que quedáis en la estantería y sabemos todo lo que lleváis dentro,porque os tocamos ,os olemos y os vemos.
      Espero poder veros más, seguir utilizando las maravillas de internet y las redes sociales pero como complemento a vuestra amistad y compañía. Cuanto más esté con vosotros y más  me ensenéis cuanto más  me podré mover mejor por los medios virtuales.
         Espero que duréis muchos años y que yo lo vea. 
         Un abrazo.

Rua do Almirante nº 20

     


Era noite xa.  A neboa abrazava os predios e envolvia a pouca xente que andava pela rua. Do escuro viña un xeo de arrepio. O alento era fume.  Lá o fundo da estrada vem chegando o senhor doutor co seu paso  lento, co seu  cansazo no andar,  abaneando dun lado para  outro. Trai  meixelas cor vermello e bigode ablancuxado pelo xeo do ambente. Os ollos húmidos, mesmo parecem chorar.  Vem chegando como pode  rabuñando  entre a  neboa. Olla a direita e esquerda, avanza e cruza a pasaderia, nin coches pasam. Xa está na outra margem da estrada,  na beirarrua dos números pares. Xa chegou o número vinte, en pouco vai  apretar no botón sen esperar resposta de de seguido  subir unhas vellas escadas de madeira. Os seus pasos son bem marcados pelo renxer das taboas xa velliñas que van dando  queixadelas e sinais do paso do tempo. 

       O senhor doutor em breve petara muito suave na porta do primeiro e único andar e dona Margarida estará diante dele cum sorriso feliz ó tempo que lle abre a porta, sen dizer nada, só o sóu doce ollar. Sobran as palavras, fai quince días que está á esperar a sua visita, como  cada quince días exactamente dende fai xa  quince anos.


     Fora, a cidade parece ainda mais triste e cinzenta.   A soidade  e o oscuro son  a única compañia  que se pode encontrar na rua do Almirante. 

miércoles, 28 de octubre de 2015

LISBOA MENINA E MOÇA

    A beleza do fado de CARLOS DO CARMO, leva-nos para  Lisboa  cidade da luz,  do  Tejo.

      


   
No castelo, ponho um cotovelo
Em Alfama, descanso o olhar
E assim desfaz-se o novelo
De azul e mar
À ribeira encosto a cabeça
A almofada, na cama do Tejo
Com lençóis bordados à pressa
Na cambraia de um beijo

Lisboa menina e moça, menina
Da luz que meus olhos vêem tão pura
Teus seios são as colinas, varina
Pregão que me traz à porta, ternura
Cidade a ponto luz bordada
Toalha à beira mar estendida
Lisboa menina e moça, amada
Cidade mulher da minha vida

No terreiro eu passo por ti
Mas da graça eu vejo-te nua
Quando um pombo te olha, sorri
És mulher da rua
E no bairro mais alto do sonho
Ponho o fado que soube inventar
Aguardente de vida e medronho
Que me faz cantar

Lisboa menina e moça, menina
Da luz que meus olhos vêem tão pura
Teus seios são as colinas, varina
Pregão que me traz à porta, ternura
Cidade a ponto luz bordada
Toalha à beira mar estendida
Lisboa menina e moça, amada
Cidade mulher da minha vida

Lisboa no meu amor, deitada
Cidade por minhas mãos despida
Lisboa menina e moça, amada
Cidade mulher da minha vida
   

Era domingo de outono e chovia em Baltar.

    Não chovia de todo , só escoava humidade. O ceu é um  algodão escuro a pingar para nós. Uma chuvieira mansa, mol e macia como  orvalhosa,  molhava-nos docemente cuma temperatura branda e morna. Um vento vadio do sul petava doce no nosso rosto.   O Larouco ficava  altivo  e escondido no escuro duma  massa nevoenta. As nuvens danzavam  por cima da serra, lentas e  misturadas com cores cinzentos. Niste planalto, sempre adoecido,  pelo  frío humido do inverno,ainda disfrutamos desta brandura  outonal.
      Escoa agua, chove miudo na val de Baltar. É domingo de outono e as leiras estão ja prenhes de verde, nasceram os nabos, o trigo, as berças  fazem o seu destaque tão crescidas nas hortas. As maceiras revelam-se brilhantes  por toda parte, cheias de maças para colheitar. Os marmelos afundam o arvore e roçam na húmida terra como derrubados de cansaço. 
       Nós,  o meu pãe e eu saimos como todos os domingos depois do almoço para irmos  o bar do Juan e  ver os  fregueses que alí se juntam. É tradição de aldeia, sairmos, irmos tomar um café, uma vista de olhos os jornais, saudações, acenos de mau, alguma brincadeira. Depois se a coisa se arranxar  passamos o jogo,  a  partida  de cartas de baralha ou um dominó,  ritual obrigatorio numa jornada  de domingo  mais.

lunes, 26 de octubre de 2015

CUSTODIA COMPARTIDA

         El  Tribunal Supremo  falla en  casación  a favor del demandante que recurrió en Casación  por haber sido desestimada su demanda en  primera Instancia por el Juzgado de instancia  de lo Civil nº 1 de Madrid, y  confirmada la desestimación en Apelación por la Audiencia Provincial de  Madrid.
STS 4165/2015 de fecha  14 de octubre 2015.   Recurso : 
772/2014

En dicha sentencia el TS recuerda los príncipios que amparan el concepto de CUSTODIA COMPARTIDA y  se la concede al  padre  del niño que había convivido como pareja de hecho con la madre del mismo en el domicilio privativo de la madre. El marido abandono dicho domicilio y el hijo estaba a cargo de la madre con un régimen de visitas  consensuado entre ambos.
    Los puntos jurisprudicenciales a resaltar son:


* Infracción de lo dispuesto en el art. 92 del Código Civil apartados 8 y 9 y  la sentencia se aparta de la doctrina seguida por esta Sala en lo que respecta a la concesión de la guardia  y custodia compartida.
Se estima el motivo.

Dupla combinação Português do Brazil e Fernando Pessoa


sábado, 24 de octubre de 2015

Milonga deaquí.


       SES.   milonja de aquí.

           Ela deixa unha pegada de optimismo, espranza, alegría, e un fondo sentir poético da vida. 

viernes, 23 de octubre de 2015

PR

CAVACO Silva indigitou novo primeiro-ministro



      Num sistema parlamentar o poder que  tem  o Presidente da República em Portugal é excessivo no que respeita a decisão de indigitar o Primeiro-Ministro. Ou tal vez seja que este concreto PR. Utilizou a instituição para mal interpretar a constituição dando mais importância os seus prejuízos ideológicos que a imparcialidade e o papel de representante de todos os portugueses e garante da estabilidade institucional e o arbitragem entre todos os parceiros da governabilidade. Num sistema parlamentar o grande protagonista e o Parlamento neste caso a assembleia da República representante da Soberania Nacional. Se o PR actua de tal forma está mais próximo a uma monarquia absolutista que duma República. O Rei de Espanha não tem a liberdade para nomear candidato a primeiro-ministro que tem o PR.

      Digo que o sistema tem falhanço, porque deve prever que um personagem como Cavaco seja PR e siga sendo fazendo política partidária. Por isso digo que tem excessivas faculdades.
As palavras que o PR dirigiu ontem a todos os portugueses para indigitar a Passos Coelho são palavras mais parecidas a um personagem do Século XIX a dar um golpe de Estado do que um democrata do XXI.
As razões dadas pela escolha feita são desideratos ideológicos do Sr. Aníbal.