miércoles, 7 de junio de 2017

LA DEFENSA COMUN DE EUROPA. GRACIAS TRUMP





LA DEFENSA DE LOS EUROPEOS , EL PAÍS, JEAN  CLAUDE JUNCKER.


      "El País"   publica  una  muy interesante artículo  de opinión del Presidente de la Comisión Europea sobre una   DEFENSA MILITAR COMÚN EUROPEA. El articulo , que supongo habrá sido publicado en otros diarios europeos, no tiene desperdicio y  se presume  como  el anuncio de algo más serio, o Al menos el inicio de una reflexión conjunta en la construción o encrucijada  europea.
       Entre  comillas  algunos apuntes de la misma:

 "  HEMOS DEPENDIDO EN DEMASÍA  DEL PODER MILITAR DE OTROS. TENEMOS QUE APROVECHAR LA OCASIÓN PARA HACERNOS CARGO DE NUESTRA SEGURIDAD. "

    " No podemos dar por sentado que Europa sea libre y pacífica"

    " Ha llegado el momento en que hagamos algo".

     "la Ineficiencia y fragmentación nos salen muy caras". " Se crea un Fondo europeo de Defensa".

    "No sólo  con dinero puede comprarse una auténtica  Unión Europea de Seguridad y Defensa.    Necesitamos voluntad y ambición políticas".


       " ¿Qué camino vamos a seguir a partir de ahora"
       " Nuestra cooperación con la OTAN   no puede seguir sirviendo de cómoda coartada para argumentar en contra de unos esfuerzos europeos autónomos".


La claridad y expresión directa que utiliza  el político que ahora mismo representa  la voz de la Unión Europea, aparte Presidente del Consejo y comisario de Asuntos exteriores, sin duda gusta por lo que dice  y también como lo dice. Hay que poner en valor que ponga  encima de la mesa una preocupación actual e incómoda y que tiene una solución difícil y seguramente impopular. Pero esa es la diferencia entre   un buen gestor público y  cualquier arribista que ostenta la representación de todos. Decimos que Junker es la voz de Europa aparte el Presidente del  Consejo y el Alto representante de Asuntos Exteriores,  porque  especialmente la voz de asuntos exteriores es meramente decorativa y el Presidente del Consejo rotativo lo mismo,  pese a que sea el Consejo europeo, que preside, la máxima autoridad de la Unión. El Presidente de la Comisión es de facto, para entendernos, el primer ministro y gestor de la política comunitaria y el manejo del presupuesto de la Unión.Y aunque ante el exterior la Unión habla pocas veces por boca de alguien, cuando habla el Presidente de la Comisión la sensación de poder y auctoritas es visible.
Puestos en esta  situación el autor del artículo toca un tema que tal y como está la situación política de la Unión Europea  nadie se atrevería a tocar. Es valiente y decidido y con muestra de hombre político de verdad el Presidente de la Comisión al poner encima de la mesa un tema difícil y controvertido para resolver conjuntamente por parte de los veintisiete países.
Será, o mejor  dicho, es esta  la  reacción necesaria  ocasionada o causda  por  la situación  política  mundial por un lado después de la irrupción de la presencia del Presidente de los Estados Unidos  en el mundo. Lo es también ante lo que significa el Brexit. Sin olvidarnos  de  la emergencia de Rusia como  nuevo agente con potencia e intereses  en Europa. Y es una reacción precisa unido a lo dicho la situación tremenda  e inestable de la guerra de Siria y de toda  la zona islámica  de oriente medio. El paradigma geopolítico ha cambiado. Estamos solos. El mundo esta inestable, nos puede salpicar, nos hemos quedado al descubierto, la OTAN  está en crisis y, ojo, Turquia es un agente importante, autónomo y con mucho poder, del que ya nos tenemos que olvidar como futuro socio, contranatura, europeo y al que hacíamos la pelota de la integración económica más que nada pensando en la política de Seguridad conjunta. Nuestro amigo de Zumosol que nos representa y nos defiende en Oriente Medio.
Trump ha dicho que  Europa no paga la Defensa que recibe. Directamente y en vena nos suelta y  pone en causa la situación de la OTAN, hasta ahora paraguas de seguridad europeo. Por otro lado la OTAN fue la gran coartada  y el  y gran inconveniente que tuvo Europa para  crear y llegar a una política de Defensa común y progresar en la creación de un Ejército Europeo. De los veintisiete países  de la U.E. veintidós pertenecen a la OTAN.  Estados Unidos ha sido siempre el gran director de la OTAN que dirige, y el gran opositor a progresos militares conjuntos europeos, lo que  siempre veía como una  oposición clara a los gastos de defensa y forma de funcionar de la OTAN. Mención aparte merece recordar que Estados Unidos con la boca pequeña apoya el proyecto de Unión Europea aunque por otro lado pone todas los palos que puede en el funcionamiento de la Unión como  potencia  mundial y lo ha hecho en todos los ámbitos y especialmente  en el de Defensa. Para ello ha trabajado siempre el Reino Unido que en temas de  Seguridad y Defensa siempre  encomendó  su alma al amigo americano y nunca acreditó en una defensa común . En estos momentos, una de las “virtudes” de Trump en su afán de inventar, revisar y lanzar nuevas propuestas al mundo, aparte del excesivo egolatrismo que practica, es el decir las cosas claras. En su viaje a Europa dejó claro en Alemania y  en Bruxelas que esto se va a acabar, que somos unos aprovechados y que ellos nos están sacando las castañas del fuego. Rompió un pacto desde la Segunda Guerra Mundial y que propició la creación y el mantenimiento de la OTAN  que ayudó entre otras cosas a la disuasión en medio  mundo.  Por otro lado y en esta misma línea Trump está dando aliento como interlocutor a Rusia  en la que ve su nuevo socio para repartirse el mundo geopolítico y especialmente en la influencia económica con un ojo mirando a China y también a Europa. Volveremos al siglo XIX en Europa con la gran influencia de la Rusia Zarista obviando el paréntesis comunista y  podemos encontrarnos de nuevo con inestabilidad en el continente europeo de historia tan sangrienta como ninguno en el pasado.
Ante esta actitud han reaccionado las autoridades europeas y especialmente Alemania que inspira una nueva  lideranza europea que abarque la  Seguridad conjunta. En esta línea de Alemania, y con su aprobación, habla Juncker. Habrá quién recele de Alemania como tantas veces se ha hecho por sus antecedentes, pero más bien en este momento parece propaganda para lograr que haya una Seguridad conjunta que alguien tiene que liderar y es lógico que lo haga el primer país de la Unión.
 No queda desligado de los argumentos citados el BREXIT. Inglaterra aunque no creía en la Seguridad Europea conjunta era un miembro de la misma y a la hora de mover los presupuestos o crear órganos de Seguridad conjunta, Inglaterra no mostraba su entusiasmo y era un ariete contra el progreso en esta política comunitaria. El sentimiento de abandono por parte de Inglaterra que parece debilitar a la Unión y  el desprecio por parte de los Estados Unidos, han espoleado a las autoridades europeas ante el futuro de  peligro que se puede aproximar en su Seguridad.
Europa, políticamente ha sido un proyecto común que ha progresado  y  ha  demostrado  hasta el momento ser un instrumento político singular y válido para conseguir en el mundo un territorio de progreso económico y de avance en la praxis de los derechos humanos y en donde las condiciones de vida sean las mejores posibles. Europa junta  es la cuarta economía mundial, es la región del mundo donde se dieron y dan  las mayores ratios de desarrollo percapita y de valores  en aplicación de derechos fundamentales del mundo. No obstante Europa tiene un problema en su evolución de los Estados al Ente Europeo y en las cesiones de soberanía llegó a cederse en el plano económico hasta la moneda y múltiples derechos económicos y sociales de los Estados, no obstante nada se avanzó en el plano de la SEGURIDAD  CONJUNTA. Sin duda el recelo, los antecedentes de la Segunda Guerra Mundial, la presencia de Inglaterra a la que se oponía  De  Gaulle etc, han sido inconvenientes para tener la voluntad clara de conseguir este objetivo. Sería el objetivo de la voluntad política de utilizar recursos conjuntos de Defensa y que todos se sintiesen protegidos de la misma forma, tener una sola voz para hablar ante  el mundo en temas de Seguridad  y Defensa, ir poco a poco cediendo soberanía a la Unión  en su conjunto. Europa ahora mismo no tiene voz en ningún conflicto internacional ni puede actuar defendiendo sus intereses económicos porque no es interlocutor potente, porque esa labor la hace cada Estado por su cuenta en función de sus intereses y que pueden llegar a ser opuestos .
     Si los presupuestos de Defensa europeos se centralizaran, sin aumentar el gasto de cada Estado en Defensa, Europa tendría el segundo o tercer Ejército del mundo y tal vez el primero en tecnología y armamento. La optimización de los recursos  sería indubitada.
 Evidentemente este deseo de unión Militar y de Defensa  no es nuevo, es viejo, pero no por eso  ha dejado de ser importante, aunque  haya que reconocer que estamos en  un momento político y económico muy difícil, pero a la vez nunca fue tan necesario e imprescindible la articulación de los viejos proyectos europeos reflejados en el proyecto fallido de Constitución Europea. En ella se  consagraba el avance político de la Unión en la idea de los tres pilares, el económico, el social y el de Seguridad conjunta. Es el tercer pilar la PESC el que estaba más bajo en su desarrollo y que actualmente aún lo está más y que ha quedado en el cajón de los recuerdos. Atrás queda el proyecto de Ejército Europeo  y la figura del primer ministro o embajador europeo que tuvo su apogeo en la época de JAVIER SOLANA y que  se quedó enquistado. Era la Europa de la actuación en KOSOVO y BOSNIA que asomaba la cabeza para conseguir ser uno de los líderes mundiales  en los temas  de geopolítica. Estados Unidos se encargó de solucionar el tema de Bosnia y en kosovo todo se hizo con su aquiscencia vía OTAN, una vez más se visibilizó o se quiso visibilizar ante el mundo que Europa como  ente no resolvía ni valia para resolver complejos asuntos militares y Seguridad y Defensa en el mundo. Sin duda Estados Unidos  
 La llamada de JUNCKER es de alarma y angustia. Nos quedamos solos en un mundo desestabilizado y con la presencia de Rusia como potencia emergente que actuará en nuestro continente. Lo de Ucrania fue un adelanto.  Miramos a nuestro alrededor y estamos solos, de estallar un conflicto mundial que nos afecte cada uno tendrá que actuar por su cuenta y quién sabe, si unos contra otros. Eso sería la muerte total y definitiva del proyecto  europeo,  que algunos  amenazan o dan por muerto.
    Está claro, si queremos vivir en un ambiente conjunto económico que nos favorece, movernos libremente por todo el continente, tener el paraguas económico de una economía fuerte en el mundo, de tener todas las ventajas, que son muchas, de tener instituciones políticas conjuntas, no podemos dejar en manos de cada uno  y a su manera los gastos de defensa y la defensa conjunta. La Seguridad y Defensa conjunta no son unas maniobras o tener unos ejércitos aislados y muy vistosos, es algo más. Es mentalizar a los europeos de que la defensa de unos es la de todos, que la Defensa va unida a la parte económica y social. Si quieres mantener este habitat  y pertenecer a Europa la Defensa forma parte evidente del paquete.
     Alguien nos han hecho descubrir a los europeos  lo  que ya sabíamos.




 

Calúnia e corrupção.

    No  último exactissimamente do Aspirina B, o Valupi, reflecte como sempre de forma breve, direita, brilhante e certeira  um pequeño apontamento da  calúnia na vida pública-política. Esa calúnia vai enramada qual edra no carbalho com a corrupção política.  A maior defessa e um bom ataque, como diría o clásico futeboleiro. Os corruptos políticos gostam de extender a calúnia para tentar enmerdar e fazerem um totum revolutum ainda que seja  a custo de converterem uma palha em palheiro.  É o nosso pão de cada día, só temos que  abrir a janela e olhar para a praza pública.



      Assim , concordo, ele  o  explica :


      "Finalmente, as oligarquias são sempre de direita, no sentido em que se tornam conservadoras e temem perder o que conquistaram e sonham conquistar, pelo que influenciam estruturalmente a qualidade da vida social e política. Essa influência explica o poder de fogo que exibem.
A indústria da calúnia é uma arma política, não apenas um negócio."


"Há uma indústria da calúnia à direita, mas não a encontramos à esquerda. Tal fenómeno não pode ser separado de certos condicionalismos antropológicos e cognitivos, talvez genéticos, que promovem na direita a fulanização, a paranóia e o recurso ao ódio palaciano como modo de assimilação e reacção ao devir político.....    O mesmo poderemos dizer do poder da direita na cultura empresarial, nos maiores escritórios de advogados e no fundo católico que alimenta pulsões e proto-ideologias. "

lunes, 5 de junio de 2017

El aceite de oliva puede ayudar a prevenir el cáncer en desarrollo en el cerebro


Un compuesto que se encuentra en aceite de oliva puede ayudar a prevenir el cáncer en desarrollo en el cerebro, un estudio muestra.
En ácido oleico--el principal ingrediente en el aceite de oliva, ha comprobado cómo puede ayudar a impedir el funcionamiento en las células genes causantes de cáncer.
La sustancia aceitosa, uno de un grupo de nutrientes conocidos como ácidos grasos, estimula la producción de una molécula de la célula cuya función es evitar la formación de las proteínas causantes de cáncer.
El equipo de estudio dice que es demasiado pronto para decir si el consumo de aceite de oliva en la dieta puede ayudar a prevenir el cáncer de cerebro. Sus hallazgos, sin embargo, apuntan hacia posibles terapias basadas en el aceite para evitar cáncer de cerebro.
Científicos de la Universidad de Edimburgo analizaron el efecto del ácido oleico en una molécula de la célula, conocida como miR-7, que es activa en el cerebro y se sabe que inhiben la formación de tumores.
Encontraron que el ácido oleico previene una proteína celular, conocida como MSI2, detener producción de miR-7. De esta manera, el componente de aceite de oliva apoya la producción de miR-7, que ayuda a prevenir la formación de tumores.
Los investigadores hicieron sus descubrimientos en pruebas en extractos de células humanas y en las células vivas en el laboratorio.
El estudio, publicado en el Journal of Molecular Biology, fue financiado por el Medical Research Council y Wellcome Trust.

jueves, 1 de junio de 2017

YUVAL NOAH HARARI. SAPIENS. HOMO DEUS.


Este homem, historiador e professor na Universidade Hebraica de Jerusalém, escreveu um livro brilhante,: Sapiens – História breve da humanidade.

O segundo – Homo Deus, que é hoje motivo para 

    Entrevista no jornal DN em Portugal. 


O historiador judeu, é homem de moda hoje. O grande sucesso do seu livro SAPIENS, especialmente quando grandes personagenes  do mundo político actual vieram a dizer que era o seu livro de cabeceira neste momento.

Não li o livro, mas o tema a tratar é moito  do meu gosto pelo que fica adiada a sua leitura, espero que quanto antes, e então deixarei aqui uma pequena opinião ou comentário. Depois do êxito e popularidade de SAPIENS, acaba de publicar HOMO DEUS, do que opina e muito na entrevista  marcada do  jornal DN. É muito interessante a entrevista e o tema que toca, ainda que arrepia um bocado o futuro que transmite. Do futuro admito as elucubrações que se quiserem mas não sou confiante no que se diz, acho que são muitas as variáveis que podem surgir na vida para ser capaz ninguém de fazer prognósticos, embora para vender um livro e comum o arriscar em asseverações e pequenas iluminações, Orwell adiantou-se o seu tempo, Júlio Verne também, espero que este simpático historiador gay judeu  erre  um bocado na sua perspectiva do HOMO DEUS. 

¿Cansado? Trate de subir escaleras en lugar de cafeína








La sacudida del mediodía de la cafeína no es tan potente como subir y bajar unas escaleras, según una nueva investigación de la Universidad de Georgia.En un nuevo estudio publicado en la revista Physiology and Behavior, los investigadores del Colegio de Educación de UGA encontraron que 10 minutos de subir y bajar escaleras a un ritmo regular eran más propensos a hacer que los participantes se sintieran energizados que ingiriendo 50 miligramos de cafeína. Equivalente a la cantidad en una lata de soda."Encontramos, tanto en la cafeína como en el placebo, que no había mucho cambio en cómo se sentían", dijo Patrick J. O'Connor, profesor del departamento de cinesiología que co-escribió el estudio con el ex estudiante de posgrado Derek Randolph. "Pero con el ejercicio se sintieron más enérgico y vigoroso, fue una sensación temporal, sentida inmediatamente después del ejercicio, pero con los 50 miligramos de cafeína, no tuvimos un efecto tan grande".El estudio tuvo como objetivo simular los obstáculos enfrentados en un entorno típico de la oficina, donde los trabajadores pasan horas sentado y mirando las pantallas de la computadora y no tienen tiempo para una pelea más larga de ejercicio durante el día. Para el estudio, los participantes en días separados ingirieron cápsulas que contenían cafeína o un placebo, o pasaron 10 minutos subiendo y bajando escaleras-unas 30 plantas en total- a un ritmo de baja intensidad.O'Connor quería comparar un ejercicio que podría lograr la gente en un entorno de oficina, donde tienen acceso a las escaleras y un poco de tiempo para estar activo, pero no el tiempo suficiente para cambiar en equipo de entrenamiento, la ducha y el cambio de nuevo en la ropa de trabajo ."Los trabajadores de oficina pueden salir y caminar, pero el tiempo puede ser menos que ideal, nunca ha llovido mientras caminaba por las escaleras", dijo O'Connor. "Y muchas personas que trabajan en edificios de oficinas tienen acceso a escaleras, por lo que es una opción para mantener un poco de aptitud mientras toma un breve descanso del trabajo".Los participantes del estudio eran estudiantes universitarias que se describían como crónicamente privados de sueño: recibían menos de 6 horas y media por noche. Para probar los efectos de la cafeína en comparación con el ejercicio, cada grupo tomó algunas pruebas verbales e informáticas para medir cómo se sentían y qué tan bien llevaron a cabo ciertas tareas cognitivas. Ni la cafeína ni el ejercicio causaron grandes mejoras en la atención o la memoria, pero el caminar de las escaleras se asoció con un pequeño aumento en la motivación para el trabajo.

O'Connor añadió que todavía hay mucho que investigar sobre los beneficios específicos del ejercicio en las escaleras, especialmente por sólo 10 minutos. Pero incluso un breve paso de caminar por la escalera puede mejorar los sentimientos de energía sin reducir la función cognitiva. "Puede que no tengas tiempo para nadar, pero puedes tener 10 minutos para subir y bajar las escaleras".




Sugerir alteração










domingo, 7 de mayo de 2017

martes, 25 de abril de 2017

Joana Mortágua: "Perigo é a austeridade que renasce quando baixamos a gu...

25 de Abril: Nunca a democracia foi tão longe em Portugal

Texto da historiadora  Raquel Varela que queda aquí colado. 








A revolução mudou profundamente o País. Alguns dos seus resultados continuam presentes na educação, na saúde, na segurança social, no lazer e espaços coletivos de quem cresceu no Portugal depois de abril. Mas a revolução não mudou de forma duradoura as relações de produção. O Estado recompôs-se, o regime equilibrou-se, e os governos sucederam-se à margem do envolvimento das pessoas, que caracterizou aquele biénio 1974-1975. Porém, essas pessoas mudaram. Quem fez a revolução, porque já cá estava, porque veio de longe trazendo na bagagem o romantismo das revoluções, porque se recusou a combater na guerra, porque exigiu definir onde ficava a creche, como estavam as contas das empresas, porque geriu o conselho diretivo, porque aprendeu o significado da democracia direta, uma democracia homem a homem, face a face, de um voto de mão erguida, nas comissões de moradores, comités de luta, terras ocupadas, comissões de trabalhadores, assembleias de soldados, reuniões gerais de trabalhadores ou estudantes. Estas pessoas não mudaram tudo. Mas ter feito a revolução mudou-as para sempre.
A história da Revolução Portuguesa, como a história de qualquer revolução, é a história do Estado e da construção de um poder paralelo a esse Estado, dos que já não conseguem governar como governavam e dos que já não aceitam ser governados da mesma forma. Este livro trata de uma parte da construção desse poder paralelo, dos que já não «querem ser governados» como eram.
Nunca na história de Portugal os trabalhadores tiveram tanta consciência de o ser e tanto orgulho em sê-lo: «Só há liberdade a sério quando houver a paz, o pão, a habitação»[1], cantava-se. Meses depois do fim da revolução – que nem todos tinham percebido que tinha acabado – ainda havia jornalistas portugueses e estrangeiros a ir às fábricas do País «à procura do socialismo», desse país da Europa ocidental que tinha inscrito na Constituição a construção de uma «sociedade sem classes».
Apesar da propalada divisão entre «o povo e os trabalhadores», agarrada por um lado a um obreirismo pueril e por outro à construção de agrupamentos socioprofissionais supostamente divididos entre aquilo que seriam trabalhadores e a pequena burguesia (o que foi instrumental na construção dos partidos e dos sindicatos), a revolução portuguesa tem como protagonistas centrais a gente-que-vive-do-trabalho[2], dos seus filhos, das suas famílias. Trabalho intelectual e manual, feminino e masculino, formado ou não.
Ao fazermos a cronologia da revolução, pela primeira vez centrada exclusivamente nas greves, manifestações e ocupações, de fábricas, empresas e casas, chegamos a uma periodização distinta sobre a Revolução de abril daquela que era até agora apresentada, e que tinha como ponto de partida as datas dos golpes e as mudanças de governos provisórios. O ângulo da análise sai, neste livro, das instituições para o campo social. Questionamos a ideia de que haveria uma simbiose entre Revolução e Estado depois do 11 de março de 1975. Colocamos como hipótese que o 11 de março de 1975 é fruto da extensão – neste livro detalhada – do controlo operário, que é muito diferente dos processos de autogestão. E que a queda do V Governo não é o fim da revolução, mas justamente o início da crise revolucionária, ou seja, o momento em que os de cima (MFA, PPD, PCP, PS, coligados ou não) deixaram de «conseguir governar», sendo que os de baixo já, desde abril de 1974, tinham mostrado «não querer ser governados». Estado e Revolução nunca estiveram juntos em 1974-1975. A Revolução construiu-se contra o Estado.
Na última década surgiram com ampla divulgação as people’s histories, depois de Howard Zinn ter tido um súbito e inesperado êxito com a sua obra A People’s History of the United States[3]Tratar-se-ia de algo diferente da clássica história social, seria algo mais como uma história dos «de baixo», como lhe chamou Hobsbawm. Howard Zinn disse que as histórias do povo seriam como «a voz do povo», a voz dos que não tiveram voz. Chris Harman, autor de A People’s History of the World[4], chamou-lhe o «arcaboiço da sociedade». Porém, dúvida que se ergue de imediato: não é o povo, todo o povo de um país? Não, as people’s histories são a história, se quiserem, do povo revolucionário, rebelde, resistente, dos que desafiam a ordem estabelecida, que em geral é uma desordem de desemprego, subnutrição, analfabetismo e ignorância, repressão aos trabalhadores, conscrição para a guerra…
Os leitores encontram nesta História do Povo na Revolução Portuguesa uma história dos resistentes, dos «sem voz», daqueles que habitualmente não ficam na história, soterrados por decretos, declarações diplomáticas, jogos de bastidores e lutas políticas. Não encontrarão aqui uma história da guerra colonial, mas a história da resistência ao trabalho forçado ou a história da resistência à guerra. Não descobrirão aqui a história da queda dos governos provisórios, mas a história do controlo operário que levou à queda da coligação que tentou governar aquele estranho povo da Ibéria que não se deixava governar, mas que estava a aprender, pela primeira vez, a governar-se a si próprio; não lerão aqui a indispensável história dos partidos políticos, mas sim a dos trabalhadores, em sentido amplo; não poderá aqui o leitor encontrar a história das relações diplomáticas – tão intensa à época –, mas estarão aqui as referências aos movimentos de solidariedade entre países feitos pelos «de baixo».
Não sejamos inocentes – uma história total, ambicionada por todos, não é só a história dos resistentes. Mas não pode ser feita sem a história dos resistentes. Dos que não aceitaram as ordens sem primeiro as contestar, discutir e votar. E assim elas deixavam de ser ordens e passavam a ser aquilo que foram em grande medida no biénio de 1974-1975: decisões coletivas sobre a forma como uma sociedade quer viver.
In História do Povo na Revolução Portuguesa (Bertrand), Raquel Varela, dezembro de 2013
[1] Canção de Sérgio Godinho.
[2] Sobre o conceito de quem-vive-do-trabalho ver Ricardo Antunes, Os Sentidos do Trabalho, Coimbra, Almedina, 2013.
[3] Zinn, Howard, A People’s History of the United States, New York, Perennial (Harper Collins), 1999.
[4] Harman, Chris, A People’s History of the World, London-Sidney, Bookmarks, 199

lunes, 24 de abril de 2017

Para Innovar, Las Grandes Empresas Deberán Dejar Que Los Empleados Elijan Cómo Hacer Sus Trabajos



Study: To Innovate, Large Firms Should Let Employees Choose How to Do Their Jobs


Las empresas que pueden responder rápidamente a los cambios externos son más propensas a lograr el éxito a largo plazo, y por esta medida, las empresas pequeñas sobresalir. Una nueva investigación realizada por el profesor adjunto Radoslaw Nowak de la Escuela de Administración del Instituto de Tecnología de Nueva York (NYIT) sugiere una solución para este inconveniente: empoderar a los empleados de bajo nivel.
La capacidad de una organización para absorber nueva información e implementar los cambios correspondientes, conocida como "capacidad de absorción", disminuye a medida que se hace más grande. En este sentido, se aconseja a las grandes empresas que tomen el ejemplo de empresas de nueva creación. "A medida que crecen", dice Nowak, "las organizaciones tienden a ser más políticas y burocráticas.
Eso crea barreras estructurales a la comunicación ".
En un artículo publicado en la Revista Internacional de Gestión de la Innovación, Nowak recomienda una solución de base para grandes organizaciones: permita a los empleados de bajo nivel que son expertos en lo que hacen para tomar sus propias decisiones sobre la mejor manera de "hacer el trabajo".
Confirmando la relación inversa entre el tamaño y la capacidad de absorción, los hallazgos de Nowak también muestran que las empresas con empleados con poder tienen menos probabilidades de mostrar los efectos negativos esperados.
Nowak analizó los datos recopilados de más de 370 empleados en 71 hospitales estadounidenses y encontró correlaciones negativas entre el tamaño y la capacidad de absorción.
También vio la evidencia de empoderamiento de los empleados para mitigar los efectos negativos.
Conceder autorización a los empleados del nivel del suelo les permite estar alerta y orientado a las soluciones, lo que les permite identificar los próximos pasos y tomar medidas para abordar los desafíos, haciendo así avanzar a la organización. "El empoderamiento consiste en delegar autoridad", dice Nowak. "Permitir que los empleados calificados en niveles bajos tomen decisiones podrían efectivamente reducir el impacto negativo de que una organización se convierta en un gran sistema político.
Estarán impulsando un cambio organizativo positivo desde abajo hacia arriba ".
El estudio afirma que "un alto grado de empoderamiento de los empleados podría ser visto como una fuente de una ventaja competitiva sostenida, ya que puede desafiar continuamente las rigideces de la empresa". En la práctica, "los empleados con poder pueden convertirse en un agente de cambio".
Antes de unirse a NYIT en 2015, Nowak trabajó como gerente de recursos humanos y consultor para compañías Fortune 500. Su investigación doctoral se centró en la creación de conocimiento y su impacto en el éxito de la organización.

martes, 11 de abril de 2017

De vez em quando um livro. A BATALLA DE CAVITE e a perda das Filipinas e de paso uma repaso a historia dos galegos. (4)

A SOCIEDADE ESPAÑOLA NA ÉPOCA DAS GUERRAS DE CUBA E DAS ILLAS FILIPINAS.



Para falar da historia há que ir cos feitos por diante. Tentar aproximarse  á verdade e facer un esforzo por se-lo  máis equitativo posible, fuxindo do típico maniqueísmo, tan común  ha historia escrita  polos nacionalismos  tradicionais dos estados e , mais recentemente, polos nacionalismos rexionais que tenden a presentar unha falsificción da historia que consiste en : Nós eramos bos e heróicos e eles eran os malos . Iso non é historia é demagoxia máis ou menos ilustrada.
      Os pobos teñen que mirarse no espello da historia tal e como son para aprender dela e mellorar. Par mellorar non caben as fantasías. Todos os pobos teñen claroscuros na súa historia. Uns teñen una historia mais presentable e outros  máis impresentable, pero , normalmente, iso no é culpa nin mérito dos que hoxe en día componen tal pobo, sempre que sexan cpaces de aprender  da súa  história e fagan un esforzo por no repeti-los erros das xeracións anteriores.
      A história témola que xulgar tamén dende a idade na que sucederon os feitos, ademáis de vela dende o  prisma dos nosos valores éticos actuáis, se non, non tería utilidade ó carecer de análise crítica e os feitos históricos non serían máis ca un relatorio de anécdotas e datas ou, cuando menos, un conto divertido.
      A historia  de España do século XIX é deprimente, mesmo cando a comparamos co resto  dos países europeos. É a historia dun país que parece gozar ó entrar en barrena; mesmo parece que a sociedade española da época tenta bate-la marca do despropósito, da brutalidade, do emprobrecemento e do atraso das liberdades  cidadás. E un século de guerras civís continuas  e dunha loita intensa nos sectores progresistas por abrirem-se paso contra os máis conservadores  españois que , sen dúbida, eran os mais oscurantistas e reaccionarios de Europa. Como o exército tivo moi poucos feitos de armas fóra das confrontaciones civís, houbo un exceso de exaltación dunhas acción armadas que máis ben deberían ser obxecto de vergoña pola súa crueldade e brutalidade. A história española deste período non é nada "gloriosa".
      Iste Século foi para España un século moi pouco intenso dende o punto de vista industrial e financiero porque os cartos e os investimentos fuxiron sempre da inestabilidade política.
      A sociedade estaba aínda totalmente dominada e controlada polas clases sociais máis acomodadas.
      O regreso do inútil de Fernando VII ó poder supuxo  para España o retorno ó oscurantismo, ó integrismo eclesiástico e ó absolutismo  mais negro. Nun  tempo onde o Antigo Réxime xa estaba condenado  a norte no resto dos países europeos.
      Galicia na guerra da Independencia xogou una  vez mais o papel de retaguarda  con  a mais grande contribución a causa. Foi a primeira rexion liberada dos franceses e serviu de reserva de homes e materiais e punto de contacto cos británicos e proporcionou a España  o seu corpo de exército máis disciplinado. Isto é,  o exército de Galicia,  que tivo una acción decisiva na batalla de San Marcial e que foi o único que chegou a penetrar e combater en territorio francés  ó mando de Wellington e Freire.


   No que respecta as colonías, Cuba e Filipinas, o comportamento español ainda era pior. Con respecto a aquelas terras o comportamento non era civilizado  nin sequera para os canons morais  da época . A historia é vergoñenta convén dicilo con toda claridade.
      España foi un país negreiro no senso estricto do termo, cando xa tódalas nacións europeas abandonaran esa execrable práctica; eramos sen dúbida un país que merecía sen dúbida a condena internacional. A trata de escravos de África a Cuba continuou na illa de Cuba ata ben entrada a segunda metade do século. Non se aboliu ata o ano 1870.
      En cuba  a insurrección comezou na guerra dos "dez anos" e tra-lo período de paz no ano 1895   co  "grito de Baire "  comezou a sublevación definitiva contra o réxime tirano español.
      En Filipinas o  país estaba medianemante pacificiado o que contribui de xeito notable o ALMIRANTE MONTOJO, ainda que era inminete o ataque americano, polo conflicto hispano-americano de 1898, en que Estados Unidos declara a guerra a España.


      ....   Na defensa das colonías na situación que había os gobernantes daquela deberon adoptar a opción maís lóxica, que era negociar cos Estados Unidos, porque era evidente que militarmente con eles non se podería.  En definitiva aquela frase de Sagasta sobre defender  as nosas posesións:  " hasta el último hombre y hasta la última peseta", poderíase traducir en termos " hasta el último pobrete y hasta la última peseta". Nin que decir ten que as fortunas e as vidas dos ricos quedaron  intactas, agás as hipócritas e celebradísimas doazóns que de cando en vez facían as clases acomodadas, se  cadra para alivia-la sua conciencia un pouco.
      Os verdadeiros masacrados pola guera foron as clases baixas, e de entre os estamentos sociais un poouco máis elevados, os militares profesionais que participaron nas campañas.
      Galicia pagou de xeito especialmente caro o prezo da guerra. Naturalmente, ó ser una das rexións máis poboadas pero tamén máis pobres e atrasadas, fixo que a achega de soldados e mariñeiros " non redimidos" puidera ser superior á doutras rexións.
      Un dos galegos maltratados pola sociedade civil da época foi o almirante MONTOJO e todos aqueles que aprticiparon no combate naval de Cavite, que forn moitos, como o foron no combae de Santiago de Cuba. Pouco se falta deste combate librado en moitas peores condicions que o de Santiago de Cuba, e mentres que Cervera pasa por héroe, non acontece así e de forma totalmente inxusta co almirante MONTOJO.
       Os  gobernantes da época tiveron a responsabilidad do desastre. Eles sabían que se querían manter o imperio colonial enorme que ainda tiñan non podía ser sen investir nunha moderna mariña de guerra.
       MONTOJO, fou un militar competente e heróico que foi posteriormente maltratado na história e condenado nun Consello de Guerra. MONTOJO era UN GALEGO, aínda que o seu  galeguismo probablemente non se puxera moi de manifestó polo sentimento xeral de inferioridade dos galegos da época e polo clasismo da Mariña. Era un bon profesional como demostrou nas suas actuacións en toda a Campaña de Filipinas. Pero todo iso non foi suficiente para supli-la desastrosa falta de medios na que se atopaba  nas illas ante o ataque da moderna flota americana.